The coin is always right, Sumatra

Hello,

Na een ‘verplichte stop’ in Chiang Mai, om wat vrienden te bezoeken, tijd om nog is te gaan backpacken. Getwijfeld tussen Fillipijnen, Sri Lanka, Nepal, Birma en Indonesie. Birma viel af omdat ik daarvoor in bangkok een visum moest maken en Nepal was een bestemming die 2 collega’s van Phangan hadden voorgesteld, maar niet was doorgegaan.  Dan een goedkope vlucht gevonden van bangkok naar Medan in Sumatra , met ne cent kop of let gedaan, en het lot heeft beslist dat ik naar Indonesie zou gaan. Om nen backpacker die ik in de fillipijnen was tegengekomen te quoten: Flip the coin and trust the coin, the coin is always right…

Dus de 27ste ‘s avonds laat in Medan de grootste stad van Sumatra aangekomen en in ‘t goekoopste en misschien wel ‘t smerigste hotelleke, bij Ronna’s ingecheckt (geen 3,5 euro met ontbijt). Volgende morgen de grote moskee en een paleiseke gaan bezoeken, mijn eerste fotoshoot en intervieuw gegeven. In Belgie iets minder maar hier wel wereldberoemd, heb ondertussen al 5 interviews en 4 fotoshoots gedaan. Daarna ne Aussie leren kennen en met hem en ne local de plaatselijken drank ‘Tuak’, oftewel junglejuice (soort palmwijn, iets gefermenteerd, degoutant slecht)geprobeert.

Dag 3 met de lokale bus naar Lake Toba, het grootste en diepste vulkanische meer ter wereld. In the 70’s ne verplichte stop on the hippietrail, nu nog steeds Marie Juana en magic mushrooms overal  on the menu.  Wel prachtig zenne op Samosir een eiland in het meer ne goeie guesthouse gevonden. Op de ferry een indonesische leren kennen die met ne belg is getrouwd en net de laatste afwerkingen aan zijn hotel daar aan het doen is. Daar ‘s avonds een pintje gaan drinken en blijven eten. Om de volgenden dag met wa vertraging ‘de vloek van den Tuak’ gewaar te worden. Vier dagen ziek geweest , uiteindelijk naar plaatselijk kliniekske geweest en daar de juiste pillen gekregen en opgelost. Twee dagen met brommertje rondgecrosst, Prachtige zicht daar het meer en die traditionele huizen met puntdaken, van de Batakkers.

Volgende etappe Berastagi, dorpke tussen 2 vulkanen, 3 uur daar vandaan. Met Duits koppel die ik in de bus had leren kennen en ne gids kzal hem ‘Goering’ noemen, trok er in ieder geval oep, de vulkaan Sibayak beklommen. Onderweg 2x chimpansees gespot int wild, want was e stuk door den jungle te doen, wel graaf. En dan op den top van de krater aangekomen met bewolking, spijtig. De krater was nog wel mooi te zien en nog goed actief, een eitje gekookt in t water van ne geiser voor lunch. En dan ist goe beginnen regenen en dus nul zicht van de top en iets pittigere afdaling, maar wel plezant zenne. Geen kandidaten om de andere vulkaan te beklimmen volgende dagen , dan maar een klein traditioneel dorpke bezocht, gene vette, alleen chance dat er een trouwfeest aan de gang was. Iedereen in typische klederdracht met rare hoeden enzo, da was mooi om te zien.

Next Banda Atceh, helemaal het noorden, waar de tsunami het lelijkst heeft huisgehouden. Vroeger confictgebied, met extremistische moslims, maar nu terug veilig. De ramp van 2004 heeft hier terug wa meer vrede gebracht. Daarnet iets gaan eten hier en direct uitgenodigd door ne vader en zenne zoon om te gaan koffie drinken, vriendelijke mensen hier. Das meestal zo op de plaatsen waar ze u voor waarschuwen, oei gevaarlijk ai ai ai, vind ge de liefste en gastvrijste mensen. Tot de volgende…